-
1 trąbić
глаг.• раззванивать• реветь• трубить* * *trąbi|ć\trąbićony несов. 1. трубить;\trąbić na alarm трубить тревогу; \trąbić na całe miasto перен. трубить по всему городу;
2. (о kierowcy) давать гудки, гудеть;3. разг. дуть; хлестать (водку); \trąbić piwo дуть пиво+3. żłopać, chlać
* * *trąbiony несов.1) труби́тьtrąbić na alarm — труби́ть трево́гу
trąbić na całe miasto — перен. труби́ть по всему́ го́роду
2) ( o kierowcy) дава́ть гудки́, гуде́ть3) разг. дуть; хлеста́ть ( водку)trąbić piwo — дуть пи́во
Syn: -
2 alarm
сущ.• переполох• сигнализация• тревога* * *♂, Р. \alarmu 1. тревога ž;\alarm lotniczy воздушная тревога; ogłaszać \alarm объявлять тревогу; dzwonić (trąbić, krzyczeć) na \alarm поднимать тревогу;
2. а) противоугонное устройство, сигнализация ž (в автомобиле);б) сигнализация (в квартире, музее etc.)* * *м, Р alarmu1) трево́га żalarm lotniczy — возду́шная трево́га
ogłaszać alarm — объявля́ть трево́гу
dzwonić (trąbić, krzyczeć) na alarm — поднима́ть трево́гу
2)а) противоуго́нное устро́йство, сигнализа́ция ż ( в автомобиле)б) сигнализа́ция (в квартире, музее и т. п.)
См. также в других словарях:
trąbić — ndk VIa, trąbićbię, trąbićbisz, trąb, trąbićbił, trąbićony 1. «dąć w trąbę, w trąbkę; grać na trąbie, na trąbce» Trąbić na alarm, na trwogę. Trąbiono na zakończenie polowania. Trąbić hejnał, pobudkę. 2. pot. «mówić bardzo głośno, powtarzać coś… … Słownik języka polskiego
trąbić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, trąbićbię, trąbićbi, trąbićbiony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dmąc w trąbę lub w trąbkę, powodować powstawanie dźwięku; grać na trąbie lub trąbce : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
alarm — m IV, D. u, Ms. alarmmie; lm M. y 1. «sygnał, najczęściej akustyczny, ostrzegający przed niebezpieczeństwem; w wojsku: sygnał lub rozkaz ostrzegający przed niebezpieczeństwem napadu, wzywający do gotowości bojowej; stan gotowości w wypadku… … Słownik języka polskiego
uderzyć — dk VIb, uderzyćrzę, uderzyćrzysz, uderz, uderzyćrzył, uderzyćrzony uderzać ndk I, uderzyćam, uderzyćasz, uderzyćają, uderzyćaj, uderzyćał, uderzyćany 1. «zadać cios, raz» Uderzyć kogoś pięścią, dłonią. Uderzyć w twarz, po twarzy, w szczękę. ◊… … Słownik języka polskiego
